zondag, februari 15, 2004
Vandaag in de Volkskrant slaat Erik Terlouw, scheidend art director van dagblad Trouw, de plank volledig mis waar het gaat om fotografie.
Een passage:
Bij het toepassen van foto's ging zijn voorkeur uit naar associatieve en sfeerrijke beelden die hij naar eigen toezicht manipuleerde. Terlouw: "Dan raak je aan de heilige kerk van de fotografie. In Engeland en Amerika is foto-editing een normale zaak, maar hier mag nog geen snippertje van een foto worden afgehaald. Alsof het een schilderij betreft; het lijkt wel een soort vakbondsterreur."
En zo gaat deze egotripper nog even door: "Beeld moet aangesneden kunnen worden. (...) Ik wens de regie te voeren (...) Ik fotografeer al mijn hele leven. Ik kan goed kijken."
Kortom: hij maakt de foto's liever zelf, en beter, naar zijn onbescheiden mening.
Maar hij kletst uit zijn nek. In Engelse en bovenal Amerikaanse journalistieke media is het knoeien in en aan foto's volstrekt uit den boze. Over een foto van een verdachte (O.J. Simpson) die een tintje donkerder wordt gemaakt ontstaat al een enorme rel. Een fotojournalist die een persoon de aanwijzing geeft zijn hand iets hoger te houden voor een foto wordt op staande voet ontslagen. Om over het knippen in foto's nog maar te zwijgen.
Helaas zijn er veel beeldredacteuren in Nederland die een loopje nemen met de realiteit en het werk van fotografen boven wie zij zich klaarblijkelijk ver verheven voelen. Deze "art directors" zien zichzelf als kunstenaars die naar hartelust in foto's mogen figuurzagen omdat ze het zelf allemaal beter weten en kunnen dan de fotografen, die ze als minderwaardige loopjongens beschouwen. Afgezien natuurlijk van die paar fotografen die zelf al knoeien in hun foto's, voor hen wordt de loftrompet gestoken. (Lees in dit verband ook het interview van enige tijd terug in Focus, waarin ANP-chef Leo Blom zich lyrisch uitlaat over het "talent" van Robin Utrecht.)
Ook de prestigieuze World Press Photo-competitie ontkomt niet aan de terreur van de art directors, die een foto niet beoordelen op fotografische kwaliteit, maar op de twijfelachtige aanleiding die zij in een beeld zien om er een pretentieus lulverhaal aan op te hangen, waarbij de foto waar het om ging al snel uit het oog verloren wordt. Men wil "iconen" zien, "bijbelse taferelen" liefst.
Het wordt hoog tijd voor een grote voorjaarsschoonmaak in de Nederlandse fotografie en de jury van World Press Photo. Weg met de zelfbenoemde kunstzinnige kletsmajoors, en de plaatsen opvullen met doorgewinterde fotojournalisten die wél enig besef hebben van goede fotografie en journalistieke ethiek.
Een passage:
Bij het toepassen van foto's ging zijn voorkeur uit naar associatieve en sfeerrijke beelden die hij naar eigen toezicht manipuleerde. Terlouw: "Dan raak je aan de heilige kerk van de fotografie. In Engeland en Amerika is foto-editing een normale zaak, maar hier mag nog geen snippertje van een foto worden afgehaald. Alsof het een schilderij betreft; het lijkt wel een soort vakbondsterreur."
En zo gaat deze egotripper nog even door: "Beeld moet aangesneden kunnen worden. (...) Ik wens de regie te voeren (...) Ik fotografeer al mijn hele leven. Ik kan goed kijken."
Kortom: hij maakt de foto's liever zelf, en beter, naar zijn onbescheiden mening.
Maar hij kletst uit zijn nek. In Engelse en bovenal Amerikaanse journalistieke media is het knoeien in en aan foto's volstrekt uit den boze. Over een foto van een verdachte (O.J. Simpson) die een tintje donkerder wordt gemaakt ontstaat al een enorme rel. Een fotojournalist die een persoon de aanwijzing geeft zijn hand iets hoger te houden voor een foto wordt op staande voet ontslagen. Om over het knippen in foto's nog maar te zwijgen.
Helaas zijn er veel beeldredacteuren in Nederland die een loopje nemen met de realiteit en het werk van fotografen boven wie zij zich klaarblijkelijk ver verheven voelen. Deze "art directors" zien zichzelf als kunstenaars die naar hartelust in foto's mogen figuurzagen omdat ze het zelf allemaal beter weten en kunnen dan de fotografen, die ze als minderwaardige loopjongens beschouwen. Afgezien natuurlijk van die paar fotografen die zelf al knoeien in hun foto's, voor hen wordt de loftrompet gestoken. (Lees in dit verband ook het interview van enige tijd terug in Focus, waarin ANP-chef Leo Blom zich lyrisch uitlaat over het "talent" van Robin Utrecht.)
Ook de prestigieuze World Press Photo-competitie ontkomt niet aan de terreur van de art directors, die een foto niet beoordelen op fotografische kwaliteit, maar op de twijfelachtige aanleiding die zij in een beeld zien om er een pretentieus lulverhaal aan op te hangen, waarbij de foto waar het om ging al snel uit het oog verloren wordt. Men wil "iconen" zien, "bijbelse taferelen" liefst.
Het wordt hoog tijd voor een grote voorjaarsschoonmaak in de Nederlandse fotografie en de jury van World Press Photo. Weg met de zelfbenoemde kunstzinnige kletsmajoors, en de plaatsen opvullen met doorgewinterde fotojournalisten die wél enig besef hebben van goede fotografie en journalistieke ethiek.
# posted by Jan-Edward : 01:23
|
|